Η πρακτική των νομικών μεταφυτεύσεων (legal transplants) είχε προκαλέσει παλαιότερα μια έντονη επιστημονική αντιπαράθεση ανάμεσα στους θεωρητικούς που αντιλαμβάνονται το δίκαιο ως αυτόνομη οντότητα η οποία εξελίσσεται και λειτουργεί ανεξάρτητα από το κοινωνικοοικονομικό συγκείμενό της και τους θεωρητικούς που δέχονται ακριβώς το αντίθετο. Υποστηρίζουν, με άλλα λόγια, ότι το δίκαιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό περίγυρό του και δεν μπορεί, κατά συνέπεια, να μετακινηθεί έξω από αυτόν. Η αντιπαράθεση όμως αυτή έχει καταλαγιάσει. Καθοριστική συμβολή στην υπέρβασή της είχε η επικράτηση της έννοιας του νομικού πολιτισμού, ως κυρίαρχου αναλυτικού εργαλείου στον χώρο της νομικής επιστήμης. Το γεγονός αυτό επέτρεψε στους συγκριτικολόγους και στους θεωρητικούς άλλων κλάδων της νομικής επιστήμης να εξετάσουν την πρακτική των νομικών μεταφυτεύσεων από τη σκοπιά του γενικότερου φαινομένου της επικοινωνίας και της διάχυσης των πολιτισμών. Η παρούσα μελέτη εξετάζει την επιστημονική αυτή προσπάθεια και τις επιπτώσεις της στις διαδικασίες δικαιικής εναρμόνισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λειτουργούν ως εργαλεία διασυνοριακής μετακίνησης νομικών δεδομένων.
Η εξέλιξη της επιστημονικής συζήτησης αναφορικά με τις νομικές μεταφυτεύσεις και η σημασία της για τις διαδικασίες της ευρωπαϊκής εναρμόνισης
Λέξεις-κλειδιά
νομικές μεταφυτεύσεις (legal transplants) – νομικά δάνεια – αποδοχή του ξένου δικαίου – νομικός πολιτισμός – επιπολιτισμός (acculturation) – υβριδισμός – υβριδοποίηση – νομικά συστατικά (legal formants) – κρυπτότυποι (kryptotypes)