Η δυνατότητα της Οδηγίας να αναπτύσσει άμεσο αποτέλεσμα αναγνωρίστηκε από το ΔΕΕ με στόχο τη διασφάλιση της προστασίας των δικαιωμάτων των ιδιωτών έναντι της αδράνειας ή της πλημμελούς μεταφοράς της από τα κράτη μέλη. Η νομολογία διακηρύσσει παγίως την αρχή ότι η Οδηγία δεν μπορεί να έχει οριζόντιο άμεσο αποτέλεσμα, παράλληλα, όμως, έχει αναπτύξει μια σειρά μηχανισμών που αναπληρώνουν την έλλειψη αυτή. Μέχρι πρόσφατα, οι μηχανισμοί αναπλήρωσης είχαν ως βάση την ίδια την Οδηγία (διεύρυνση της έννοιας του κάθετου αποτελέσματος, «παρεμπίπτον» άμεσο αποτέλεσμα, σύμφωνη προς την Οδηγία ερμηνεία του εθνικού δικαίου, αστική ευθύνη του κράτους μέλους). Κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια, η νομολογία παρακάμπτει την έλλειψη οριζοντίου αποτελέσματος της Οδηγίας μέσω της αναγωγής στο οριζόντιο αποτέλεσμα γενικών αρχών του δικαίου ή διατάξεων του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, τις οποίες αυτή εξειδικεύει. Σύμφωνα δε με την πρόσφατη νομολογία, η έλλειψη οριζοντίου αμέσου αποτελέσματος της Οδηγίας μπορεί να αναπληρωθεί εφόσον αυτό προβλεφθεί στο εθνικό δίκαιο. Λαμβάνοντας υπόψη όλους τους ανωτέρω μηχανισμούς, η μελέτη καταλήγει ότι η αρχή της έλλειψης οριζοντίου αποτελέσματος των Οδηγιών έχει πλέον συρρικνωθεί και το περιεχόμενό της έχει αποδυναμωθεί σημαντικά.