Το ελληνικό δίκαιο χαρακτηρίζεται από την αρχή της ελευθερίας των συμβάσεων, ήτοι τα μέρη μιας σύμβασης είναι ελεύθερα να καταρτίσουν τη συμφωνία που επιθυμούν. Το πνευματικό δημιούργημα ως άυλο αγαθό χαρακτηρίζεται από ηθικές και περιουσιακές εξουσίες του δημιουργού και διαφέρει ως εκ τούτου από τα υλικά πράγματα. Η επιλογή του νομοθέτη είναι να ενισχύσει την ασθενή διαπραγματευτική θέση του δημιουργού έναντι αυτού που εκμεταλλεύεται το έργο και, για τον λόγο αυτό, εισάγει διατάξεις αναγκαστικού δικαίου, οι οποίες λειτουργούν προς όφελος του δημιουργού, ακόμα και εις βάρος της συμβατικής ελευθερίας. Για παράδειγμα, κάθε σύμβαση μεταβίβασης ή παραχώρησης άδειας χρήσης ή εκμετάλλευσης του δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας διέπεται από ορισμένες αρχές, οι οποίες περιέχονται στα άρθρα 13, 14 και 15 ν. 2121/1993 και είναι αναγκαστικού δικαίου.
Η ιδιαίτερη νομική αντιμετώπιση των πνευματικών δημιουργημάτων σε σχέση με τα υλικά αγαθά
Λέξεις-κλειδιά
πρωτοτυπία – θεωρία της στατιστικής μοναδικότητας – κεντρική ιδέα – έγγραφος τύπος – σύμβαση μεταβίβασης δικαιώματος διανοητικής ιδιοκτησίας – μεταβίβαση του περιουσιακού δικαιώματος – αποκλειστική άδεια εκμετάλλευσης – ελάχιστη αμοιβή εκ του νόμου – απαγόρευση περαιτέρω μεταβίβασης – εξουσία διατήρησης της ακεραιότητας του έργου