Η εφαρμογή των περιορισμών των περιορισμών (ΠτΠ) των θεμελιωδών δικαιωμάτων έχει απασχολήσει την ελληνική και αλλοδαπή βιβλιογραφία, με έμφαση όμως στην ύπαρξη θεμιτού σκοπού και στην αρχή της αναλογικότητας. Αντίθετα, δεν έχει τύχει ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης η απαίτηση ο περιορισμός να προβλέπεται από νόμο, παρά το γεγονός ότι η εν λόγω προϋπόθεση βρίσκει άμεσο έρεισμα στην αρχή τους κράτους δικαίου και της ασφάλειας του δικαίου. Η παρούσα μελέτη αποσκοπεί να φωτίσει το εν λόγω στάδιο δικαστικού ελέγχου μέσα από τη νομολογία του ΣτΕ, του ΔΕΕ και του ΕΔΔΑ, προσέγγιση που επιβάλλεται ενόψει του πολυεπίπεδου συστήματος προστασίας που απολαύουν τα θεμελιώδη δικαιώματα. Η έρευνα του συγκεκριμένου ΠτΠ αποκάλυψε ποικίλα αμφιλεγόμενα ζητήματα ως προς βασικές πτυχές της εξεταζόμενης προβληματικής (έννοια και οριοθέτηση του νόμου που πρέπει να θεσπίζει τον περιορισμό, της προβλεψιμότητας, της σαφήνειας, μεθοδολογική κατάταξή του στο ευρύτερο σύστημα ΠτΠ, οριακή εφαρμογή που θέτει σε δοκιμασία ακόμα και την αρχή της διάκρισης των εξουσίων), όπως αυτά έχουν αντιμετωπισθεί νομολογιακά.