Η νομολογία «Βόσπορος» έχει απασχολήσει έντονα τόσο την ακαδημαϊκή κοινότητα όσο και τις «άμεσα εμπλεκόμενες» έννομες τάξεις με τα αντίστοιχα δικαστήριά τους (ΕΕ και ΔΕΕ από τη μια πλευρά, ΣτΕ και ΕΔΔΑ από την άλλη). Με τη σύναψη της πρόσφατης συμφωνίας προσχώρησης της ΕΕ στην ΕΣΔΑ, το ζήτημα της διατήρησης ή μη της εν λόγω νομολογίας μετά την ολοκλήρωση της προσχώρησης τέθηκε (μεταξύ άλλων) στο προσκήνιο. Επιχειρήματα έχουν διατυπωθεί σαφώς και για τις δύο θέσεις, ωστόσο έχει υποστηριχθεί παράλληλα μία ενδιάμεση θέση, η οποία προτείνει τη μετατροπή του τεκμηρίου περί ισοδύναμης προστασίας σε ένα ευρύτερο περιθώριο εκτίμησης υπέρ της ΕΕ. Αυτό το περιθώριο εκτίμησης, σύμφωνα με την άποψη αυτή, θεμελιώνεται, όχι μόνο στη γενικότερη μεταστροφή που διαπνέει τη νομολογία του ΕΔΔΑ τα τελευταία χρόνια, αλλά και στη σχέση εμπιστοσύνης που υφίσταται ανάμεσα στα δύο Δικαστήρια και η οποία μπορεί να εντοπιστεί τόσο στο πλαίσιο του μηχανισμού του συνεναγόμενου της συμφωνίας προσχώρησης, όσο και στη σύγκλιση της νομολογίας και τον δικαστικό διάλογο που έχουν αναπτύξει μεταξύ τους.