Η προσβασιμότητα αποτελεί μία από τις πιο θεμελιώδεις έννοιες στο δίκαιο των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, δεδομένου ότι αφορά το σύνολο των κοινωνικών δραστηριοτήτων των τελευταίων. Ωστόσο, η πραγμάτωσή της δεν είναι εύκολη υπόθεση, ιδίως όταν μπαίνουν στο προσκήνιο και συμπλέκονται παρεμφερείς έννοιες όπως αυτή των εύλογων προσαρμογών, ο ατομικός χαρακτήρας των οποίων συχνά επικρατεί έναντι του αντίστοιχου συλλογικού της προσβασιμότητας. Επομένως, ξεκινώντας από μία σύντομη ανάλυση της θέσης της εν λόγω έννοιας στη διεθνή έννομη τάξη, με βασικό σημείο αναφοράς την Διεθνή Σύμβαση των Δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία, θα επιχειρηθεί μία παρουσίαση για το πως αντιμετωπίζεται η προσβασιμότητα στην Ευρώπη και συγκεκριμένα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ΕΣΔΑ και τον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη και θα συγκριθεί με την αντίστοιχη αντιμετώπισή της στις ΗΠΑ. Οι τομείς που έχουν επιλεγεί για την σύγκριση αυτή για τις ανάγκες του παρόντος κειμένου είναι αυτοί της εκπαίδευσης και της παροχής αγαθών και υπηρεσιών.